De onontbeerlijke gids om 2017 te overleven: Politici

"Politiekers zijn allemaal zakkenvullers en bedriegers!". Een wijsheid die door de met drank doorspekte lucht van menig dorpscafé snijdt waarna elke nog bij-bewustzijne tooghanger instemmend gromt. Het is vooral een cliché, maar met elk nieuw schandaal en elke gegraaide euro maken ze het ons verdorie niet makkelijk om niet aan die toog te kruipen en eens lekker mee te grommen. De teloorgang van de democratie, hoe overleef je zoiets?

Alle 'rooien' zijn zigeuners en bakfietsenthousiastelingen, de 'blauwen' rijden met hun Porsche van postje naar postje, de rechtsen zijn bekrompen versies van Hitler, links lezen ze allemaal 'Das Kapital' alsof het de Bijbel is en de 'Tsjeven' zijn 'Tsjeven'. Een vurig politiek klimaat dus en daar kan al eens iets mislopen. Brussel staat op barsten, intercommunales staan nu in het woordenboek onder "geld krijgen voor nietsdoenerij" en Siegfried Bracke mag soms iets zeggen op tv. Om dan nog maar te zwijgen over het buitenland waar de wereldpolitiek even chaotisch wordt als een uit de hand gelopen familiefeest, niet moeilijk ook met boze stiefmoeder Theresa, zatte nonkel Trump, dictatoriaal grote broer Erdogan en overdreven judofanaat van een neef Dedecker, excuseer Putin.

Hoe hebben we het allemaal zo ver kunnen laten komen?

Niet zo vreemd eigenlijk, ziet u, politiek is meestal best saai. Als u me niet gelooft daag ik u uit een volledige aflevering van villa politica uit te kijken, het heeft weinig van de 'Big Brother'-kwaliteiten die de naam doet vermoeden. Het publiek heeft dan ook een tijd geleden beslist enkel nog maar echt op te letten in een tijd van verkiezingen, die zijn immers spannend met hun geruzie en hippe slogans. "De begroting? Wegenbouw? Een plenaire vergadering? Dat klinkt allemaal omslachtig en het nieuwe seizoen van de kampioenen gaat beginnen (ze gaan het veld verkopen maar alles berust blijkbaar op een misverstand). Weet u wat? Doet u maar wat u best lijkt en wij evalueren dat wel met de volgende verkiezingen. Een tijd lang hadden we ook sterke staatsmannen (en -vrouwen, niet beginnen zagen), mannen (ja vrouwen ook ja) die ongeacht partij of mediatrend een degelijk beleid op de eerste plaats plaatsten. Als je elke 4 jaar maar verantwoording af hoeft te leggen kan je wat gedaan krijgen. Helaas voor ons kregen ze in Brussel al snel door dat als het publiek verkiesbaarheid voor beleid plaatst, de verkiezingen eigenlijk nooit stoppen. Het leven bestaat nu enkel nog uit ruzies en slogans, waarom iets verwezenlijken als je evengoed enkele pittige tweets de wereld in kan sturen? In plaats van 4 jaar saaiheid met op het einde een toets hebben we nu echt 'Big Brother', 24 op 7. Politiek is opeens een spel, wat zagen over de tegenpartij, een ronde mediaoptredens en nog eens langs start (vergeet vooral de 400 euro niet). Iedereen is zo afgeleid dat in de donkere kamertjes van de overheidsgebouwen gerust tijd is voor andere tijdsbesteding: "Poker iemand?" -"Ik zet de spoorwegen in." "Ik verdubbel met het geld van de daklozen." We hebben zulke schandalen enkel aan onszelf te wijten; je kan een hond moeilijk de les spellen omdat hij je biefstuk opgegeten heeft als je het een hele dag naast hem laat staan omdat jij nood had aan een 'How I Met Your Mother'-marathon op Netflix. Pas op: niet alle honden bijten en ik weet dat ons politiek bootje enkele zeer bekwame stuurlui heeft. Maar het zou handig worden als wij niet stilzwijgend aan wal bleven staan. Iedereen verantwoordelijk voor zijn daden, altijd en overal. Het zou een mooie wereld zijn. Of anders minder Siegfried Bracke op tv, dat is ook goed.